Fiction

ฟิคนี้เป็นฟิคที่ แอ๊ดมินทั้งสองนาง แต่งเองนะคร้า ... ไม่มีฟิคแปลนะค่ะ ...

... ชอบไม่ชอบยังงัยก็ฝากให้กำลังใจกันด้วยน๊า ...

... อยากได้อะไรเพิ่มตรงไหนยังงัย คอมเม้นได้เรยคร้าาา ...  ^_^!

มาประเดิมเรื่องแรกของหนุ่มหยองๆ กันเลยคร่ะ :)

Harry Styles

 Part1
ตื่อดึ๊ง ๆ ๆ!! เสียงแชทในเฟสบุ๊คของคุณดังขึ้นเป็นชุดๆ 

คุณเปิดเข้าไปดูแล้วก็พบว่าเพื่อนสนิ๊ทสนิทของคุณ
ที่บ้าบอยแบนด์ขนาดหนัก 

เธอมีนามว่า ค๊อตตอน( สำลีนั่นเอง)

" แกๆ ฉันเห็นแว๊บๆในแว็บอ่ะ 
วงบอยแบนด์ที่ดังๆจากเกาะอังกฤษที่ชื่อ 

เอ่อOne Direction อ่ะแกรู้จักบ้างป่ะ?"

" ไม่รู้ด้วยหรอกแก ฉันไม่ได้บ้าบอยแบนด์เหมือนแกหรอกนะ "

คุณตอบไปอย่างลวกๆ

"แต่ว่า.. แกฉันอยากรู้จักพวกเค้าจังเลยอ่ะ ดูรูปมาและหล่อเวอร์อ่ะ"

ยัยลำสียังพิมพ์ต่ออย่างไม่ขาดสาย จนทำให้คุณเริ่มรำคาญ

"นี่ค๊อตตอน และไอ้รูปบอยแบนด์เกาหลีที่อยู่ในห้องแกอ่ะ

ยังไม่พอใช่มะฉันเห็นมันไม่มีช่องว่างแล้วนะ !! 

ไอ้ชอบอ่ะชอบได้ แต่แกช่วยอย่ามากได้ป่ะ 
และก็ไม่ต้องมาเปล่าหูฉันให้ชอบตามแกด้วยนะ"

คุณตอบกลับไปหาเธอด้วยความรู้สึกรำคาญอย่างมากกกกก

ทั้งที่คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนค๊อตตอนของคุณ
ชอบตามตื้อเป็นชีวิตจิตใจ ไม่มีทางจะเลิกอย่าแน่นอน

"โถ่ แก ก็ฉันแค่อยากรู้เท่านั้นเองอ่ะ 
ฉันไม่กวนแกแล้วก็ได้แกทำงานแก่ต่อเหอะ 

ฉันรู้ว่ามันไม่ง่ายนะที่เด็กมอปลายอย่างแกจะต้องมาทำงานบริหารรีสอร์ทอันเป็นที่รักยิ่งของแม่แกอ่ะ"

ค๊อตตอนทำซึ้งใส่คุณ

" อ่อ เคเค งั้นฉันไปก่อนนะ ว่างๆก็เข้ามาหาฉันบ้างก็ดีนะแก 
บ๊ะบ่ายยยๆ"

คุณร่ำลาเพื่อนรักของคุณก่อนจะหันจากคอมมาบนโต๊ะที่เต็มไปด้วย 

เอกสารตารางการจองห้องพักที่รีสอร์ทของแม่คุณ
ซึ่งเธอเสียไปเมื่อ 5 ปีก่อน

คุณรักรีสอร์ทนี้มากคุณจึงพยายามบริหารรีสอร์ทนี้ให้ดีที่สุด

เพราะแม่ของคุณตั้งใจจะเปิดรีสอร์ทตั้งแต่เด็กแล้ว 

และเมื่อเธอได้แต่งงานกับพ่อของคุณ(เจ้าของห้างจิลเวอร์ลี่)

พ่อของคุณก็เปิดรีสอร์ทนี้ให้กับแม่ของคุณ  
 ดังนั้นคุณจึงรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้กลับมาที่นี่ 

คุณกลับมาที่นี่ทุกวันหยุดของคุณ
และนี่ก็เป็นปิดเทอมสุดท้ายของนักเรียนมอปลายอย่างคุณ

ในเมืองหลวงอย่างกรุงเทพแม้จะมีคนมากมายแค่ไหน
แต่คุณก็ยังรู้สึกอ้างว้างตลอดเวลา

ตั้งแต่แม่ของคุณเสียไปพ่อของคุณก็ทำงานหนักมาโดยตลอด

จึงไม่ค่อยมีเวลาว่างจะมาอยู่กับลูกๆ 
ท่านบินไปเมืองนอกเกือบทุกอาทิตย์

ดังนั้นคุณและพี่ชายจอมงี่เง่าในสายตาของคุณต้องอยู่กับแม่บ้าน
ที่ท่านจ้างมาทำความสะอาด

จริงๆแล้วพี่ชายของคุณไม่ถึงขั้นงี่เง่าอะไรขนาดนั้นหรอก
เค้าเป็นคนที่รักน้องรักครอบครัว

แต่ที่เค้างี่เง่าในสายตาของคุณก็เพราะว่า
เค้าเรียนเก่งแต่ช่างลั้ลลาเสียจริง 

ไม่เคยจะช่วยกันทำมาหากินอะไรเลย จนคุณเบื่อที่จะพูด.....

" น้อง(ชื่อของคุณ) คะ แขกที่มาจากอังกฤษอ่ะค่ะ 
เค้าจะลงเครื่องตอน10โมงนะคะ 

แต่ว่าเค้าต้องการให้เราไปรับที่สนามบินด้วยอ่ะค่ะ"

พี่พนักงานเข้ามาหาคุณด้วยความลก

"ค่ะเราก็ส่งรถไปรับเค้าสิคะ" เรื่องแค่นี้จะมาบอกฉันทำไม เห้อ

"อันนั้นมันแน่นออยู่แล้วค่ะ แต่ที่คือปัญหาก็คือว่า
รถตู้ของรีสอร์ทเรามันเน่าใน2คันเลยค่ะ"

"อะไรคะเน่าใน??"

"คือว่าแอร์เสียอ่ะค่ะ คนขับก็ไปไหนก็ไม่รู้
สงสัยจะไปจ้างช่างแต่พี่ว่าคงไม่ทันอ่ะค่ะ"

"อ่อ งั้นเอารถหนูไปก็ได้ค่ะเดี๋ยวให้ไดมอลขับไป 
เค้าคงไม่ได้ทำอะไรใช่มั๊ยคะ "

"ค่ะ ขอกุญแจด้วยค่ะ"

พอได้กุญแจแล้วแล้วเธอก็วิ่งออกไปอย่างรีบเร่ง 
กลัวไม่ทันไปรับลูกค้า

Part 2 

ที่สนามบิน

ไดมอลพี่ชายของคุณกำลังยืนรอแขกจนกระทั่ง

"คุณครับๆ คุณมาจาก The happiness รีสอร์ทแอนด์สปา 

ใช่มั๊ยครับ"

ฝรั่งหัวยองใส่แว่นดำเดินเข้ามาทักไดมอลอย่างลึกลับ

"อ่อ ครับๆใช่ครับ"

" ผมแฮร์รี่  ที่จองที่พักไว้ทางอินเตอร์เนตอ่ะครับ"

" ครับผมไดมอล เชิญครับรถอยู่ทางนี้"

หลังจากที่แฮร์รี่และไดมอลได้ทำความรู้จักกันแล้ว

ทั้ง2ก็พากันกลับไปยังรีสอร์ท เค้า2คนคุยกันเป็นต่อยหอย

ทั้งคู่เข้ากันได้ดีจนตั้งใจจะเป็นเพื่อนกันเพราะอายุไล่เลี่ยกัน

"นี่แฮร์รี่ นายรู้มั๊ยฉันคุ้นๆน่านายมากเลย 

ไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหนทั้งที่นายเองก็เพิ่งเคยมาไทยเป็นครั้งแรกอ่ะ"

" เอ่อ ไดมอลคือว่าฉันมีเรื่องจะบอกนายแต่นายห้ามบอกใครนะ 

ไม่ว่าใครก็ตามห้อามบอกเด็ดขาดเลย"

" นี่นายอย่าบอกนะว่านาย เป็นนายเป็น อาชญากรข้ามชาติอ่ะ !! "

"จะบ้าหรอ ไม่ใช่ๆ ฉัน คือ แฮร์รี่ สไตล์ 

นักร้องวง One direction อ่ะ"

แฮร์รี่แอบกระซิบไดมอลเบาๆ

" เฮ้ย จริงหรอ ไม่น่าเชื่อ ฉันอยู่กับนักร้องดังจากอังกฤษ !!” 

ไดมอลตกใจมากและตะโกนออกมาอย่างดังลั่นรถ

"จริงแต่นายห้ามบอกใครนะ สัญญาสิ"

"โอเคๆ สัญญาก็สัญญา"

เมื่อถึงรีสอร์ทเค้า2คนเดินคุยกันมาอย่างสนุกสนาน 

จนทำให้คุณรู้สึกแปลกใจทำไมคนอย่างไดมอล

ถึงสนิทสนมกับแขกคนนี้ได้ขนาดนี้

"นี่(ชื่อคุณ) พี่พาแขกมาแล้วนะเช็คอินเรียบร้อยแล้วด้วย" 

ไดมอลและแฮร์รี่เดินเข้ามาหาคุณ

" สวัสดีค่ะ ฉัน(ชื่อคุณ) เป็นคนดูแลที่นี่ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"ครับผม แฮร์รี่ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ 

คุณคงเป็นน้องสาวของไดมอลล่ะสิ 

เค้าเล่าเรื่องคุณให้ผมฟังด้วยนะ"

" ค่ะ ไดมอลคงเอาฉันไปนินทาล่ะสิ เชิญตามสบายนะคะ 

ฉันต้องขอตัวก่อน"

"ครับ ขอบคุณมาก"

แล้วคุณก็เดินจากไปโดยที่มีสายตาของฝรั่งหัวหยองๆ 

จ้องมองไปจนสุดสายตา

"นี่ๆ น้องสาวฉันสวยมะ"

" เธอก็น่ารักดีนะ" แฮร์รี่ตอบด้วยน้ำเสียงเฉยๆ 

แต่หน้าของเค้ากลับเปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำอย่างกับมะเขือเทศ

" ก็น่ารัก  555 แล้วทำไมนายต้องน่าแดงขนาดนั้นด้วยอ่ะ"

" ก็ !!  คือ แบบ ว่า!! ป่าวหนิ ฉันอยากพักผ่านแล้วอ่ะ 

พาฉันไปที่ห้องหน่อยสิ" แฮร์รี่ตอบกลับอย่างกุกๆ กักๆ แกมยิ้มไป

" อ่ะนี่ กุญแจห้องนาย อยู่ชั้น3นะ "

"ขอบใจ แล้วเจอกัน ไดมอล "

"มีอะไรก็ติดต่อฉันได้นะ เราเพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจ โทรมาได้"

" โอเคๆ"

แฮร์รี่เดินเข้าห้องพักไปอย่างเหน็ดเหนื่อย

วันแรกกับการมาเยือนประเทศไทย 

เป็นวันที่แสนจะลำบากมากมายสำหรับเค้า 

ทั้งต้องพยายามพลางตัวเข้ามาเพื่อไม่ให้ใครจำเค้าได้

และที่หนักไปกว่านั้น การนั่งเครื่องบินข้ามทวีปมาไกลขนาดนี้

ทำให้เค้าปวดเมื่อยตัวไปหมด

" ถือซะว่าเปิดหูเปิดตา ก็แล้วกันนะแฮร์รี่ 

อย่างน้อยมาที่นี่เราก็ได้เจอเธอสาวไทยผมดำตากลม " 

เค้าพูดกับตัวเองเบาๆ พลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี

ที่ห้องทำงานของคุณ

" ฉันว่าแฮร์รี่เค้าน่าจะชอบๆเธอนะ"   

ไดมอลทักขึ้น

คุณเป็นคนไม่เชื่อมั่นในความรักเรียกว่า เกลียดเลยก็ว่าได้ 

คุณไม่เคยมีแฟน ไม่เคยชอบใคร

และไม่ค่อยจะเปิดใจรับรักใครง่ายๆ 

เพราะคุณเห็นพ่อของคุณทำแต่งานไม่มีเวลาให้คุณและไดมอล

ท่านทำงานหาเงินจนคุณคิดว่าเงินคือสิ่งที่จะทำให้คุณมีความสุข 

จนทำให้คุณคิดว่าความตายหรืออะไรหลายๆอย่างจะทำให้คนรักกันต้องพรากจากกันไปเหมือนที่ความตายได้พรากแม่จากพ่อ 

พี่ชาย และคุณไป

คุณเดินหันหลังจะออกไปนอกห้อง 

แล้วก็พูดกับไดมอลว่า

" เหอะ ไม่มีทาง เค้าไม่ชอบฉันหรอก 

และฉันเองก็ไม่มีทางจะชอบใครแน่นอน พี่จำไว้เลยนะ!!"

ไดมอลรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง เค้ารับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่บอบช้ำของคุณ

เค้าเข้าใจคุณทุกเรื่อง เค้ารู้ดีว่าน้องสาวคนเดียวของเค้า

เป็นคนปากแข็งและใจแข็งมาก ขี้เวี่ยงและวีนสุดๆ

ไดมอลจึงไม่พูดอะไรต่อกลัวว่าคุณจะหงุดหงิด